… ziet een wereld vol wonderen.

Mijn ouders schuiven in juni een grote doos met speelgoed om de hoek.  Ze hebben de zolder opgeruimd. De doos staat ruim een maand in de hoek. Ik zie er tegenop om het op te ruimen. Wat moet ik ermee? Het is op het eerste gezicht een hoop oude zooi. Maar ik kan het ook niet linea recta naar de kringloop brengen. De vakantie breekt aan en ik besluit om me aan de klus te wagen.

Ineens ontdek ik mijn poppenhuis-spullen en met de minuut wordt het leuker. Het is alsof er allerlei luikjes naar oude herinneringen opengaan. Hier heb ik echt uren mee gespeeld! En voordat ik het door heb, bouw ik op de tafel het hele poppenhuis weer op. Het geeft een prachtig inzicht in die tijd; de sanseveria, de jaren 70 lampen, de meubels in retrostijl, een bridgespel, de pick-up, een telefoon aan een draadje, de typemachine en ja hoor … de caravan.

Ik realiseer me ineens dat je als kind urenlang het gewone leven naspeelt, tot in de details. En dat je daar de volgende dag gewoon in een nieuw script mee verder gaat. Nu ben ik volwassen en speel ik ditzelfde leven in het echt. Qua stijl is er veel veranderd, maar in de kern gaat alles gewoon door. Ik neem me vandaag weer voor om me bewust te zijn van het spel dat leven heet en het allemaal niet te serieus te nemen. En als het vandaag niet lukt, dan begin ik morgen gewoon weer overnieuw!

26 augustus 2013