… komt nooit tot een lente (Paulo Coelho).

De deur naar eigen kinderen sluit voor ons voorgoed …

Toen ik de liefde van mijn leven ontmoette tijdens een vakantie in Turkije in 2005 wist ik gelijk: “met jou wil ik kinderen.” Onze liefde groeide gestaag, we trouwden in 2008 en onze kinderwens werd groter. De fase van weten en verlangen ging over naar onrust en onzekerheid. Daarna kwamen er jaren van teleurstelling, frustratie, dokters en mijn gevoel mislukt te zijn. Binnen die wervelwind aan emoties vonden we stukje bij beetje onze eigen weg en waarheid en uiteindelijk tijdens een sabbatical heb ik echt de ruimte kunnen geven aan de rouw. Achteraf weet ik dat vanuit die periode stap voor stap de acceptatie groeide, met vallen en opstaan. Het drong ineens wezenlijk tot me door dat iedereen in het leven te dealen heeft met zaken die anders lopen dan gehoopt. Iedereen heeft zo zijn of haar achilleshiel.

Begin dit jaar wisten we ineens zeker dat dit boek voor ons uit is en we hebben de spreekwoordelijke knoop doorgehakt. Deze maand laat Mari zich ‘helpen’ (wie heeft die uitdrukking bedacht?!?), omdat we voelen dat we niet meer openstaan voor een verrassing op dit vlak! We worden ouder en voelen ons rijk en gezegend met het leven dat we nu leiden. Naast deze ingreep volgen we een 6-weekse detox om samen opgeruimd een nieuwe fase in te gaan. En afgelopen weekend konden we ritueel een nieuwe start maken tijdens een prachtig Biodanza weekend over de archetypen. De godin Demeter van de vruchtbaarheid (au!!!, maar ook weten dat je het leven op veel manieren kunt doorgeven en voeden), de mythe van Orpheus en Euridici over diep vertrouwen in je relatie, en de Phoenix die uit de as herrijst en ons laat zien dat na alle chaos en verwarring altijd weer nieuw verrijkt leven is.

Ik durf nu te zeggen dat ik dankbaar ben voor alles wat er is. In de laatste jaren zijn we gezegend met een overvloed aan prachtige kinderen in ons leven. Ik ben benieuwd wat het leven voor ons in petto heeft! Ik heb zin in de lente!

24 februari 2014